Zapalenie pęcherza moczowego jest bardzo częstą chorobą urologiczną na świecie. W zdecydowanej większości przypadków jej rozwój opiera się na bakteryjnym uszkodzeniu nabłonka wewnętrznego pęcherza moczowego. Dlatego antybiotyki na zapalenie pęcherza moczowego u kobiet są szeroko stosowane jako leki z wyboru w tej patologii.
Antybiotyki na ostre zapalenie pęcherza moczowego
Przed podjęciem decyzji, który antybiotyk przepisać, doświadczony lekarz powinien dokładnie zbadać i zbadać pacjenta. Aby zdiagnozować ostre zapalenie pęcherza moczowego, zaleca się wykonanie badań krwi i moczu. Ale nie zawsze konieczne jest dokładne określenie rodzaju patogenu. Antybiotykoterapię przeprowadza się najpierw empirycznie, preferując leki o szerokim spektrum działania z listy zaleceń towarzystwa urologicznego. Należy pamiętać, że tylko lekarz ma prawo przepisać dowolny lek przeciwbakteryjny, a samoleczenie często prowadzi do powikłań.
Przez długi czas lekiem z wyboru było połączenie sulfonamidu i inhibitora reduktazy dihydrofolianowej. Jednak długotrwałe stosowanie tego leku doprowadziło do wzrostu oporności drobnoustrojów na niego i zmniejszenia skuteczności terapii. Dlatego współczesne zalecenia europejskie zalecają stosowanie innych środków przeciwbakteryjnych. Przede wszystkim preferują:
- fluorochinolony;
- nitrofurany;
- lek na bazie kwasu fosfonowego.
Leczenie odbywa się w trybie ambulatoryjnym pod nadzorem urologa. Kilka dni po rozpoczęciu terapii badania powtarza się. Minimalny czas trwania terapii fluorochinolami wynosi 3 dni, nitrofuranami – 7 dni, a antybiotyk fosfonowy przyjmuje się tylko raz.
Antybiotyki na przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego
Gdy infekcja przechodzi w fazę przewlekłą, empiryczna antybiotykoterapia jest niedopuszczalna. Przed przepisaniem leków przeciwbakteryjnych obowiązkowe jest przeprowadzenie badania mikrobiologicznego moczu. Bada również oporność szczepu bakteryjnego na określone środki terapeutyczne. Pozwala to lekarzowi prowadzącemu wybrać antybiotyki na przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego, które będą najskuteczniejsze dla konkretnego pacjenta.
Istnieje opinia, że \u200b\u200bta forma patologii rzadko jest chorobą niezależną. Dlatego taki pacjent powinien mieć kompleksowe badanie nie tylko narządów moczowo-płciowych, ale także innych układów organizmu. Szczególną uwagę zwraca się na możliwe zaburzenia odporności i ogniska przewlekłej infekcji w organizmie.
Przepisywane są głównie fluorochinolony lub inne leki rezerwowe z listy - tetracykliny, cefalosporyny trzeciej generacji, makrolidy. Przebieg ich przyjmowania trwa co najmniej 7 dni. Jednocześnie należy go uzupełnić różnymi nielekowymi metodami leczenia:
- interwencja chirurgiczna w przypadku wad anatomicznych i/lub obecności ognisk przewlekłej infekcji;
- staranna higiena;
- wybór wygodnej bielizny;
- leczenie zaburzeń immunologicznych;
- tymczasowa abstynencja od kontaktów seksualnych.
Zapobieganie nawrotom zapalenia pęcherza moczowego
Antybiotyki stosuje się nie tylko w leczeniu ostrej fazy zapalenia pęcherza moczowego, ale także w celu zapobiegania nawrotom choroby. Zaleca się go pacjentom, u których w ciągu ostatnich 6 miesięcy wystąpiły więcej niż 2 zaostrzenia.
Istnieje kilka schematów przyjmowania leków przeciwbakteryjnych. Najczęstszym z nich jest przepisywanie długiego cyklu terapii w małych dawkach w okresie remisji. Stosuj jeden z leków z grupy fluorochinolonów (po 0, 2 g), nitrofuranów (po 0, 1 g) lub antybiotyk fosfonowy (po 3, 0 g) co 10 dni przez 3 miesiące.
Jeżeli istnieje związek pomiędzy nawracającym zapaleniem pęcherza moczowego a stosunkiem płciowym, lekarz zaleca po stosunku płciowym przyjmowanie jednego z wyżej wymienionych leków. W niektórych przypadkach, jeśli pojawią się objawy, pacjent może samodzielnie powtórzyć przebieg leczenia.
Jednak po jego zakończeniu należy poddać się badaniu moczu w celu badania bakteriologicznego. Należy również pamiętać, że zapobieganie zapaleniu pęcherza moczowego jest skuteczne tylko przy braku nieprawidłowości w rozwoju dróg moczowych i innych procesów zakaźnych w organizmie.
Wybrane leki przeciwbakteryjne na zapalenie pęcherza moczowego
Antybiotyk fosfonowy
Produkt zawiera kwas fosfonowy i jest szeroko stosowany w leczeniu infekcji bakteryjnych dolnych dróg moczowych. Lek ma silne działanie bakteriobójcze wobec E. coli, enterokoków, gronkowców, Klebsiella, Proteus i innych patogenów. Dostępny w postaci saszetek z proszkiem.
Środek ten należy stosować raz na 2 godziny po posiłku przed snem. W takim przypadku zawartość torebki należy najpierw wymieszać z niewielką ilością wody (około jednej trzeciej szklanki). Pojedyncza dawka dla dorosłych wynosi 3, 0 g leku. W niektórych przypadkach konieczne jest powtórzenie leku po 24 godzinach.
Kwas fosfonowy praktycznie nie jest metabolizowany w organizmie pacjenta i w większości jest wydalany przez nerki. W tym przypadku w moczu, 4-6 godzin po podaniu, osiąga się terapeutyczne stężenie leku, które utrzymuje się przez ponad dwa dni. Ponadto lek ma wiele zalet:
- wygoda jednorazowego użycia;
- niski wskaźnik skutków ubocznych podczas stosowania;
- ograniczone przeciwwskazania (ciężka niewydolność nerek, dziecko do 5. roku życia);
- lek jest dopuszczony do stosowania w czasie ciąży.
Nitrofurany
Nitrofurany wraz z antybiotykiem fosfonowym są lekami z wyboru w ostrym zapaleniu pęcherza moczowego. Działają bakteriobójczo na większość patogenów tej patologii. Jednocześnie oporność bakterii na nitrofurany utrzymuje się na niskim poziomie. Wady tej grupy środków przeciwdrobnoustrojowych obejmują częste występowanie skutków ubocznych:
- zaburzenia dyspeptyczne (nudności, wymioty);
- ból brzucha o różnym nasileniu;
- zawroty głowy;
- senność;
- toksyczne działanie na wątrobę i nerki.
Przyjmuj preparaty nitrofuranu 3 razy dziennie po 100 mg. Czas trwania leczenia wynosi od 5 do 7 dni.
Fluorochinolony
Ta grupa leków przeciwbakteryjnych jest pochodną kwasu nalidyksowego. Fluorochinolony mają działanie bakteriobójcze wobec szerokiego zakresu bakterii. Stosowane wewnętrznie szybko przedostają się do krwiobiegu i zaczynają działać w ciągu godziny. Wydalane są z organizmu przez nerki, co wyjaśnia ich szerokie zastosowanie w urologii.
Fluorochinolony są zabronione do stosowania przez dzieci poniżej 18 roku życia, matki w ciąży i karmiące piersią. Wynika to z ich negatywnego wpływu na kształtowanie się układu mięśniowo-szkieletowego. Przeciwwskazania obejmują również historię napadów padaczkowych, epilepsji i indywidualnej nietolerancji. W ostatnich latach fluorochinolony stosuje się głównie w przypadku nieskuteczności antybiotyków fosfonowych i nitrofuranów, a także w powikłanych postaciach zapalenia pęcherza moczowego.
Fluorochinolony należy przyjmować 2 razy dziennie przez 3 dni.
Jednak ostatnio leki te praktycznie nie są przepisywane na zapalenie pęcherza moczowego, ponieważ w 60% przypadków bakterie rozwinęły oporność na grupę fluorochinolonów.
Cefalosporyny
Cefalosporyny są antybiotykami beta-laktamowymi o działaniu bakteriobójczym. Obecnie istnieje 5 generacji tych leków, ale tylko trzy pierwsze są stosowane w urologii. Cefalosporyny uważane są za jedne z najbezpieczniejszych leków wśród leków przeciwbakteryjnych.
Jedynym istotnym przeciwwskazaniem do ich stosowania jest obecność u pacjenta nadwrażliwości na beta-laktamy (pojawiają się różne reakcje alergiczne). Pozwala to na stosowanie cefalosporyn u małych dzieci, kobiet w ciąży i osób starszych.
Leki pierwszej generacji są rzadko stosowane ze względu na oporność mikroorganizmów. Lek trzeciej generacji jest przepisywany 0, 4 g 1 raz lub 0, 2 g 2 razy dziennie dla dorosłych. Dawkowanie u dzieci zależy od ich wieku i masy ciała.
Tetracykliny
Ta grupa leków należy do antybiotyków syntetycznych. Tetracykliny działają bakteriostatycznie, czyli hamują namnażanie się mikroorganizmów. Obecnie stosuje się je w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego, gdy standardowa terapia antybiotykami fosfonowymi i nitrofuranami okazała się nieskuteczna.
Wśród wad tetracyklin często wymienia się ich skutki uboczne: nefrotoksyczność, niestrawność, zwiększone ciśnienie śródczaszkowe, zawroty głowy, hamowanie hematopoezy, toksyczne zapalenie wątroby i inne. Ponadto leki z tej grupy zakłócają tworzenie tkanki kostnej, dlatego nie należy ich przepisywać dzieciom, matkom w ciąży i karmiącym piersią.
Przyjmować 0, 1 g raz lub dwa razy dziennie. Zaleca się dodatkowo kontrolować czynność nerek i wątroby co 3 dni stosowania leku.
Penicyliny
Leki penicylinowe mają ograniczone zastosowanie w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego. Jest to spowodowane spadkiem skuteczności na skutek rozwoju oporności u mikroorganizmów.
Penicyliny mają jednak wysokie wskaźniki bezpieczeństwa, co pozwala na ich stosowanie w terapii dzieci i kobiet w ciąży.
Do skutków ubocznych często zaliczają się zaburzenia trawienia, które szybko ustępują po odstawieniu leku. Czas stosowania penicylin na zapalenie pęcherza moczowego wynosi do 7 dni.